W dwanaście miesięcy dookoła Prowansji

 Generalnie rzecz ujmując na świecie istnieją trzy podstawowe rodzaje książek: książki, które czyta się z nieustannym bólem zębów i myślą, że Indeks Ksiąg Zakazanych to wcale nie była taka głupia idea, książki do jednokrotnego przeczytania (kategoria najbardziej pojemna, w której mieszczą się zarówno literackie średniaki jak i naprawdę świetne pozycje) i wreszcie książki, które wracają do człowieka jak bumerang, bo po prostu nie można się od nich uwolnić. W moim prywatnym rankingu ta trzecia kategoria jest reprezentowana przez bardzo skromną ilość pozycji – szkoda mi czasu na czytanie jednej książki po kilka razy, bo przecież tyle rzeczy do przeczytania jeszcze przede mną, ale od czasu do czasu nie mogę się powstrzymać i sięgam po coś, co ogromnie lubię i co nigdy mi się nie znudzi. Jedną z takich książek jest „Rok w Prowansji” Petera Mayle’a.

 Peter Mayle to angielski pisarz, który w pewnym momencie postanowił porzucić swoją ojczystą Anglię i wraz z żoną i psami przeniósł się do Prowansji. Jak wiadomo życie w innym państwie nigdy (przynajmniej na początku) nie jest proste, a już na pewno nie w Prowansji, gdzie trzeba użerać się z niesamowicie rozbudowaną administracją, niezwykle sympatycznymi co prawda, ale nie dotrzymującymi terminów ekipami remontowymi i armią bliższych i dalszych znajomych, którzy jak jeden mąż decydują się przyjechać w odwiedziny na wakacje. Rzecz jasna, w Prowansji na cudzoziemców czeka także sporo przyjemnych przeżyć, od wysokich temperatur począwszy, poprzez niezwykle sympatycznych ludzi i malownicze krajobrazy, na wybornym jedzeniu skończywszy. Wszystko to Peter Mayle opisał w swojej książce w tak ciepły, pogodny i zabawny sposób, że „Rok w Prowansji” czyta się jednym tchem i przykro się człowiekowi robi, kiedy książka się kończy.

 „Rok w Prowansji” podzielony na dwanaście rozdziałów (jak łatwo się domyślić każdy rozdział opisuje jeden miesiąc) to lektura upływająca w rytmie zmieniających się pór roku, leniwa i spokojna. W miarę przewracania kartek coraz wyraźniej widzimy wzgórza Luberon, zapach trufli, oliwy i melonów przybiera na sile, a sympatyczni Francuzi wydają się być naszymi starymi znajomymi. A do tego cudowne opisy francuskiej kuchni: świeżych warzyw, aromatycznych serów, soczystych owoców, najróżniejszej maści mięs, sałat, win i licznych restauracji oferujących takie menu, od którego człowiek natychmiast robi się głodny (nie pamiętam, ile razy odrywałam się od czytania, żeby pobiec do kuchni po jeszcze jedną kanapkę).

 „Rok w Prowansji” przenosi nas do świata słonecznego i ciepłego (nawet wtedy, gdy wieje mistral), pełnego optymizmu i spokoju. Trudno więc po pierwszym przeczytaniu tej książki nie zechcieć wrócić do tego świata po raz kolejny – zwłaszcza teraz, gdy na zewnątrz szaleje zima, a termometrom powoli zaczyna brakować skali ujemnej.  
Judyta