Murakami po raz pierwszy

 Absolutnie przepadam za książkami Harukiego Murakamiego. Przeczytałam na razie zaledwie trzy, ale już to wiem, od pierwszej przeczytanej książki, że to jest to i przepadłam. „Na południe od granicy, na zachód od słońca” co prawda znajduje się na mojej liście top 3 lektur Murakamiego, ale nie jest jednak faworytem.  Krótko rzecz ujmując książka jest o miłości. Ale ale, nie tak łatwo, miłość miłością, rozterki rozterkami, ale najważniejszy jest tutaj sam autor.

 Murakami pokazuje, jak pierwsza miłość, taka jeszcze nieuświadomiona i chyba nie dająca się nazwać miłością, wpływa na całe życie. Hajime i Shimamoto poznali się w dzieciństwie, łączyła ich szczególna więź, ale ich drogi się rozeszły i stracili kontakt. Hajime układa sobie całkiem niezłe życie: ma rodzinę, świetną pracę samochód, pieniądze. Ciągle jednak dąży za jakimś ideałem, spełnieniem, sensem, wciąż targany jest wspomnieniem tej pierwszej czystej i idealnej miłości. Po wielu latach dochodzi do spotkania. Przeznaczenie czy przypadek? Scenariusz dość typowy i przewidywalny, ale należy go traktować raczej jako materiał i formę, jako pole dla warsztatu literackiego Murakamiego. Bo przecież nic nie jest w życiu takie proste, przeszłość kryje wiele tajemnic, a i przyszłość stanowi zagadkę. Książka o miłości, jak jedna z wielu, ale na pewno wyróżnia ją głębia i mężczyzna jako główny bohater i nośnik emocji. 

 Od pierwszej lektury tego autora ujmuje precyzja i plastyka psychologizacji postaci. Trafność, z jaką Murakami chwyta świat wewnętrzny i zewnętrzny (nie zapominajmy, że rzecz dzieje się w Japonii) jest zdumiewająca. Wszystko jest na swoim miejscu, nie rażą opisy zwykłej, wręcz fizjologicznej codzienności. Myślę, że można tę prozę określić jako mocną i głęboką, z uwagi na język i temat - tragedię miłosną, życiową, rodzinną. Warto się z tym zmierzyć.

Barbara

P.S. Rozważam założenie fanklubu okładek książek Murakamiego z wydawnictwa Muza. Niezmiernie cieszą me oko :)